Colca Canyon, Rieteilanden en einde Peru!

Het reizen gaat zoals gewoonlijk weer echt in een sneltreinvaart voorbij. Ondertussen zijn we alweer ruim drie weken onderweg en hebben we Peru achter ons gelaten en zijn we het iets primitievere Bolivia binnengereden. Maar voor Bolivia hebben we nog wel enkele dingen in Peru gedaan en vandaar dit reisverslag, om m’n trouwe lezers weer op de hoogte te brengen!

Nadat we dinsdag in Arequipa waren aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een invulling voor het bezoek van de Colca Canyon, de diepste kloof ter wereld zoals gezegd wordt. De twijfel was tussen een dag tour, of een tweedaagse wandeltocht in de kloof. De keuze is uiteindelijk op de twee daagse wandeltocht gevallen aangezien je dan lekker veel ziet. Die dag hebben we verder een beetje slenterend door Arequipa doorgebracht en aan het eind van de middag arriveerden er twee Amerikaanse meisjes en een jongen ook in Arequipa, met wie we samen in de jungle zaten. Gelukkig genoeg voor E hadden deze zijn jas ook meegenomen die hij had laten liggen, maar zo blijkt maar weer dat het allemaal om de connecties gaat. Die avond zijn we met z’n allen wat gaan eten en hebben we daarna nog wat biertjes gedronken in de bar tot een uurtje of twaalf.

Kleine bijkomstigheid bij onze tweedaagse trip was dat we om 3 uur ’s nachts zouden vertrekken richting de canyon wat ook hier gewoon mannevroeg is! Maar uiteindelijk stonden we zonder stress om exact 3 uur beneden om te vertrekken. Toen we werden opgehaald waren de eerste drie uur in het busje de nodige slaap inhalen en toen was het alweer tijd voor een ontbijtje. Het ontbijtje, wat in principe gewoon simpel was, was de op een na laatste stop alvorens we zouden beginnen met wandelen. De laatste stop was namelijk bij Mirador Cruz del Condor, waar je zicht had op het diepste punt van de Canyon en op enkele immens grote Condors. Dit zijn vogels, die volgens mij wel enkele meters spanwijdte van de vleugels hebben. Na een half uurtje van het uitzicht te hebben genoten zijn we nog een klein stukje doorgereden om vervolgens vanaf 3288 meter aan de afdaling naar de rivier te beginnen. Na net iets meer dan twee uur in de volle zon, over een goed steil pad en langs de ezels kwamen we redelijk nat beneden aan bij de rivier. Niet te vergeten dat het uitzicht wel constant echt prachtig was bij het lopen. Vanaf beneden in de rivier waar we een uur eerder aankwamen dan gepland, was het ongeveer nog een half uurtje lopen naar een verstopt restaurantje met prachtig uitzicht waar we alpaca voorgeschoteld kregen.

Na de lunch was het nog ongeveer drie uur lopen naar de oase in de vallei waar we zouden overnachten. Dit ging gedeeltelijk bergop en gedeeltelijk bergaf, wat op zich wel te doen was. Ook hier gingen we weer op een lekker tempo, want na een half uurtje lieten we de gids en twee Duitsers achter ons en mochten we op ons tempo doorlopen. En het doorlopen was de moeite waard! Om een uurtje of half 5 kwamen we aan in de oase waar we verbleven in een lodge met een prima zwembad. Aangezien we allemaal flink bezweet waren van bijna 5 uur in de zon lopen, zijn we meteen het zwembad ingedoken. (Waar overigens geen zon meer was, aangezien de kloof zo diep is dat er rond 4 uur al geen zon meer is!). Ook hebben we een heerlijk koude douche genomen en getracht een ijskoud biertje te bestellen wat uitmondde in een helaas warm biertje. In de avond kregen we zoals zo vaak deze vakantie drie gangen voorgeschoteld en om net iets na 9 uur lagen we voor pampus in bed. Om precies te zijn zouden we om 5.30 aan de drie uur durende klim vanaf 2150 naar 3288 meter beginnen. Dit betekende dus om 5.30 zonder ontbijt beginnen met klimmen. De klim was best pittig, maar doordat het zo vroeg was, konden we wel op een hele bijzondere manier de zon zien opkomen. Bikkels als wij zijn kwamen we tot op de naad nat van het zweet na twee uur alweer boven aan, en met nog een klein kwartiertje richting het dorp hadden we het gered, 1138 meter klimmen in 2 uur! (Je had ook van die losers die met een ezel omhoog gingen, maar zelfs die konden ons als jonge geiten niet bijhouden!)

Na het ontbijt hebben we even het stof van ons afgeklopt en hebben we de terugtocht naar Arequipa weer gemaakt met enkele stops onderweg zoals een uitzicht over de vallei met Inka en pre-Inca terrassen, het hoogste punt uit m’n leven, 4910 meter boven zeespiegel en een reservaat met verschillende lama’s, leuke beestjes. Toen we om een uurtje of 6 weer terug waren in Arequipa, checkten we weer in in Wild Rover hostal waar we direct begonnen met dat welverdiende ijs en ijskoude biertje. Dit mondde uiteindelijk uit in dat we de rest van de avond hier in deze bar bleven, aangezien er ook een mooi feestje was (een heuse full moon party). Samen met onze Amerikaanse Jungle vrienden hebben we er een prima avond van gemaakt, waarvan de details buiten beschouwing worden gelaten. De drankrekening was in ieder geval weer genieten de volgende dag!

Die volgende dag hadden we om 9 uur de bus richting de laatste Peruaanse bestemming, Puno, op 3800 meter! Het opstaan was best heavy moet ik eerlijk toegeven en na enige stress waren we net op tijd bij het busstation. In de busrit van ongeveer 5 a 6 uur heb ik heerlijk liggen tukken (of een poging tot), en eenmaal in het vrij lelijke Puno aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een hostal. Zoals gewoonlijk lukte dit ook en daarna zijn we op de valreep toch nog een keer echte Peruaanse Ceviche gaan eten in een cevicheria. Hier hebben we verschillende soorten Ceviche gehad, zeevruchten, vis, langostines etc. Echt heel bijzonder is het niet maar typisch Peruaans wel en daar gaan we voor! Verder hebben we die avond eindelijk een keer een beetje rust gepakt, aangezien vooral K en ik toch nog wel enigszins brak waren.

De ochtend erna vertrokken we tegen negen uur naar de drijvende rieteilanden, de islas flotantes de Uros in het Lago Titicaca, het grootste meer van Zuid-Amerika op 3800 meter hoogte. Hier kregen we te zien hoe deze rieteilanden gemaakt worden, hoe de mensen er wonen en vooral zagen we dat ze alles met riet deden. Eilanden, huizen, boten bouwen en het zelfs eten. Eigenlijk was het best wel uitgebuit voor het toerisme maar desalniettemin wel leuk om te zien aangezien er vroeger dus echt mensen echt zo leefde en naar eigen zeggen nog steeds zo leven (waar ik mijn twijfels bij heb). Je kon er zelf ook overnachten maar wij besloten om na een korte lunch door te gaan met de bus richting Copacabana, Bolivia! Dit ligt net als Puno aan het Lago Titicaca.

En daar zijn we ook veilig aangekomen! De grensovergang ging heel gemoedelijk en was een stuk minder chaotisch zoals bijvoorbeeld in Mozambique dus dikke prima! We zitten nu in een 3* hotel in Bolivia (voor welgeteld 8 euro p.p) En morgen zullen we wederom het Lago Titicaca opvaren, ditmaal om het Isla del Sol te bekijken, waar volgens de Inca’s de zonnegod is geboren en het begin van hun beschaving ligt. Ook hier zullen we weer ruïnes van die gekke Inca’s tegenkomen!

Ik ben weer lekker door een halve week heen gejaagd, maar we maken zo veel mee en gaan op zo’n hoog tempo dat ik eigenlijk weinig tijd heb voor de verslagen! Maar het belangrijkste is dat alles goed gaat, en Bolivia lijkt me tot nu toe een dik prima land!

Dat was ‘m weer!