Dagenlange busritten en vast in Argentinië

Ook al ben ik al thuis, het was natuurlijk nog niet afgelopen met alle verhalen, er ontbreekt nota bene een heel land, mooie busritten en een dag voor je terugvlucht vastzitten in een ander land. En vandaar, enkele dagen te laat het op een na laatste verslag!

Het laatste verslag is gestopt bij het feit dat ons avontuur in de salar de Uyuni erop zat. Nadat we tegen zeven uur terugkwamen in het bruisende Uyuni zijn we eigenlijk meteen op zoek gegaan naar een bus naar de grens met Argentinië, bij Villazón. Er ging maar één maatschappij naar deze grensovergang wat een bijzonder primitieve lokale bus was. Bij binnenkomst maakten we meteen vrienden met een groep oude, dronken, Boliviaanse mannetjes die de avond van hun leven hadden, net al wij uiteraard. Ze bleven maar lullen, met voorkeur tegen K, zelfs na veelvuldig melden dat K niet meer Spaans kon dan een biertje bestellen. Uiteindelijk werden ze wel stil en lag er eentje op z’n buik tussen twee stoelen op de grond met de benen omhoog in het gangpad, dus dan weet je wel hoe ver het is; we’ve all been there. Uiteindelijk zijn we na tien uur stuiteren over een onverharde weg om exact vier uur ‘s nachts aangekomen in Villazón. Hier was de grens nog niet open en was het ijskoud dus hebben we een paar zuipende receptionisten van een hostal een kleine vergoeding gegeven als we maar in hun onverwarmde receptie mochten verblijven!

Om een uurtje of zeven/acht zou de grens opengaan en dus stonden we op tijd klaar om de grens over te gaan naar het gehucht La Quiaca. Toen we eenmaal de grens over waren en we ons vierde land aandeden van de trip, zijn we linea recta naar het busstation gegaan waar toevallig meteen een bus richting Salta vertrok. Je merkte het verschil tussen Bolivia en Argentinië meteen, zowel in de manier van spreken die nóg pittiger was, de europese ‘feel’ van de omgeving en ook de luxe en daarmee komende prijzen van het leven. Wij dus in de zeven uur durende bus richting Salta gestapt, waar we ergens in de middag aankwamen. Hier zijn we even de benen gaan strekken; dat wil zeggend, richting het Plaza de Armas gelopen, rustig wat gegeten en een beetje geslenterd door de stad. Na zo’n 5 uurtjes moesten we alweer in de volgende bus zitten, de langste tot nu toe; namelijk 20 uur om ruim 1200 kilometer af te leggen, zeg maar Maastricht > Barcelona. Hier kwamen we dan ook aan op de 20e tegen het eind van de middag! Wij meteen bustickets kopen voor richting Santiago voor een paar dagen later, maar daarover later meer!

Eenmaal in Mendoza aangekomen begon onze zoektocht naar een goede steak met een goede fles rode wijn, wat misschien stiekem wel de reden was voor ons bezoek aan Argentinië. Na een biertje op het terras zijn we naar een restaurant gegaan om het eerste stuk vlees te verorberen. E en ik maakten een verkeerde keuze maar K had een heerlijk stuk vlees op z’n bord. De dag erna hebben we rustig aan een beetje door de stad geslenterd. Na vijf weken heel veel gezien te hebben hadden we ook niet héél veel behoefte om veel te zien, en Mendoza is een vrij westerse stad met niet heel veel historie dus het was na een tukje op een parkbankje en een beetje rondlopen wel leuk geweest. In de avond zijn we weer uit eten geweest met dit keer drie goede stukken vlees op tafel en goede wijn, dik tevreden waren we dus klaar voor vertrek naar Santiago.

Maar dat vertrek naar Santiago moest nog even op zich wachten. De volgende ochtend hadden we namelijk om ongeveer 10 uur de bus, maar eenmaal aangekomen op het busstation kregen we te horen dat de bergpas naar Chili was afgesloten wegens hevige sneeuwval en dat de situatie nog minimaal tot vrijdag zou blijven. Toch zuur als K op donderdag weer naar NL vliegt en E en ik op vrijdagochtend! Wij dus goed in de zeik gevraagd wat het alternatief was, wat neerkwam op vliegen. Bij de vraag naar de prijzen kwam de eerste klap, 600 dollar voor 30-40 minuten vliegen, auch. Wij dus na navraag in een reisbureau in de taxi gestapt naar het vliegveld. Eenmaal hier aangekomen lagen alle systemen eruit, waardoor we niet meer de vlucht van een half uurtje later voor ongeveer 350 dollar konden kopen! Wij dus verslagen op het vliegveld de twee reisbureaus gevraagd wat de alternatieven waren, en dat was bij de ene 698 dollar (dan kan je de verslagenheid wel voorstellen denk ik), maar even later vonden we er eentje van 320 euro bij een ander bedrijf! Wij met pijn in het hart deze vlucht gekocht voor de dag erna, waardoor we helaas wel tijd in Santiago verloren, maar wel de kans hadden om die avond een intens lekkere steak te eten!

Na het laatste avondmaal als drietal in Zuid-Amerika zijn we huiswaarts gekeerd om vervolgens de ochtend erna ruim op tijd aan te komen op het vliegveld. De vlucht was opzich best prima, het is alleen een beetje jammer dat het ongeveer tien euro per minuut moet kosten! Maar eind goed, al goed. We waren op tijd in Santiago en we misten de vluchten naar Nederland sowieso niet, dat was al uitgesloten!

Dat was het korte verhaal over hoe wij door Argentinië zijn geracet, er zal snel nog een kort afsluitend verslag over Santiago komen waar we ook nog wel wat moois hebben gezien en meegemaakt, en dan zal de waarbenjij weer even moeten wachten!