Zout, vulkanen en woestijn – Salar de Uyuni

Kort op het volgende verslag volgt er weer eentje, wederom van onze avonturen in Bolivia. Omdat we een week zonder internet hebben gezeten zijn de verslagen enigszins achtergebleven maar vooruit dan maar. Vorige keer schreef ik dus dat we in de bus richting het zuiden zaten, waar niks aan gelogen was. Na een reis van zo’n 12 uur kwamen we met ijs aan de binnenkant van de ramen aan in het ijskoude Uyuni, in het zuiden van Bolivia. Na vele weken zon was het hier toch wel heel koud maar wij als Hollanders kunnen dat hebben.

Bij aankomst in de vroege ochtend (tegen zevenen) werden we opgehaald door de baas van het agency waarbij we een driedaagse tour geboekt hadden en afgezet bij een restaurantje waar we konden opladen en ons voor konden bereiden aan de aankomende trip. Na een stevig ontbijt en vervolgens water ingeslagen te hebben stonden we om 10 uur klaar voor vertrek. Tegen elf uur vertrokken we dan ook daadwerkelijk samen met nog drie andere mensen in een grote 4x4 richting de zoutvlakte. De eerste stop was bij een treinkerkhof waar de eerste stoomtreinen uit 1924 die richting Chile gingen om mineralen te vervoeren stonden te verrotten. Hier hebben we even als kleine kinderen alle treinen beklommen en vervolgens zijn we doorgereden, op naar het zout!

Na een korte stop waar we de gebruikelijke artisanale prullaria konden kopen reden we zo de immens grote zoutvlakte van ruim 10.000km2 op (op de zoutvlakte in Zimbabwe na de grootste ter wereld). Vrij aan het begin van deze zoutvlakte konden we zien hoe ze het zout aan het ‘winnen’ waren en hoe ze het prepareerden voor gebruik zoals bijvoorbeeld ons strooizout, lithium etc. Hier hebben we een beetje rondgelopen en de eerste indrukken laten doorkomen van de grootsheid van de zoutvlakte. Eenmaal doorgescheurd over de zoutvlakte die zo vlak als een biljartlaken is kwamen we aan bij het eerste Hotel de Sal, een hotel van zout wat jaren geleden de allereerste was! Hier kregen we ook vanaf de achterklep van onze jeep een lunch voorgeschoteld. Die zoutvlakte is trouwens zo immens groot, en het weer was zo helder dat als je ver keek je gewoon de bolling van de aarde kon zien!

Na de lunch zijn we begonnen met foto’s maken waarbij je gebruik maakt van perspectieven waardoor je de meest rare foto’s krijgt, zoals iemand die op mijn hand zit etc. (Google: Funny Salar de Uyuni, of gewoon wachten op mijn foto’s!). Vervolgens reden we door en toen gebeurde eigenlijk wat er niet moet gebeuren, de auto kreeg pech midden op de vlakte, en goed ook. Er was blijkbaar iets mis met de aandrijving ofzo, want we stonden stil. Dit mocht onze pret niet drukken want we zijn gewoon verder gegaan met foto’s maken. Na enkele uren wachten kwam er dan eindelijk een nieuwe auto aangereden waarmee we de reis konden voortzetten. De reis werd voorgezet naar Isla Incahuasi, wat een eiland is waar je onmogelijk veel cactussen tegenkomt, soms van meer dan 900 jaar oud en hoogtes tot ruim 10 meter bereiken, dat red ik niet met het cactusje wat ik thuis heb staan). Doordat we zo’n vertraging hadden was het wel weer gunstig dat we vrijwel de enige waren op het eiland en dus lekker de gang konden gaan. Na het eiland reden we in de richting van de slaapplaats en op de weg daarnaartoe konden we nog net even stoppen om een zonsondergang over de witte vlakte te aanschouwen. Toen de zon weg was en de kou zijn intrede deed reden we door richting ons hotel volledig uit zout gemaakt. De vloeren, muren en zelfs de bedden waren van zout uit de zoutvlakte gemaakt wat best bruut is, en koud.
De dag erna zou er een nieuwe auto ons om ongeveer 8 uur half 9 komen ophalen, wat in principe al een uur vertraging was, maar door de pech kon het niet anders. Helaas kwam de auto pas tegen half 12 aangetuft dus hadden we al bijna vier uur verloren die dag. Toen de jeep er was zijn we meteen begonnen met rijden richting de eindbestemming Lago Colorado. Tijdens de rit ernaartoe beleef je eigenlijk de overgang van zout naar zand, de woestijn. We begonnen steeds meer de vlakte te verruilen voor eindeloze zandvlakte omringd door bergen en later ook verschillende vulkanen. Heel indrukwekkend om te zien, en hier reden we dan ook honderden kilometers voordat we eindelijk bij een uitzichtpunt over vulkanen aankwamen voor de lunch. Hier waaide het zo intens hard dat het eten van het bord afwaaide, maar dat is allemaal onderdeel van de ervaring. Na de lunch scheurden we door naar een meer op ruim 4000meter waar het vol zat met flamingo’s, althans dat dachten wij totdat we 10 minuten later bij een meer aankwamen waar het écht volzat met die beestjes. De volgende stop was de bekende ‘arbol de piedra’ wat in principe een rotsformatie is die de vor van een boom schijnt te hebben. Hier was de zon al aan het ondergaan wat zorgden voor prachtige kleuren in deze woestijn en op de bergen om ons heen.

Die avond aangekomen op de laatste bestemming, het hospedaje bij het Laguna Colorado, was het al goed donker en koud. Het zou die avond -15 worden en in een huisje zonder isolatie en/of verwarming gingen we om een uurtje of half 9 goed voorbereid naar bed. Aangekleed, in een slaapzak onder de dekens maakten we ons klaar voor een kort nachtje, aangezien om half zes er alweer uit moesten. Het what-the-fuck momentje van die dag was overigens iemand die bij ons op de kamer lag midden in d’r slaap een intens harde schreeuw eruit gooide wat even zorgde voor wat nachtelijk entertainment. Maar daar ging het niet om, het ging om het opstaan om half zes om naar de geisers te vertrekken. Dit had ik natuurlijk al gezien aan de andere kant van de grens, in Chile maar deze waren op 4808 meter toch weer erg indrukwekkend, en deze produceerden een stuk meer rook. Het waaide overigens echt hard, wat het eigenlijk ook ijskoud maakte, wat even tandenbijten was, maar alles is leuk op vakantie!

Na de geisers reden we richting het zuiden waar een prachtig bevroren meer was, met aan de rand een thermaal bad. Het waaide flink, maar stoer als ik ben trotseerde ik dat om in het ongeveer 35 graden warme bad te stappen. Overigens was het idee een stuk minder toen ik er in de gierende wind uitmoest en ik de kou goed besefte toen ik E met muts en handschoenen mij vreemd zag aankijken. Na een warm bad en ontbijt gingen we nóg verder richting het zuiden tot aan het punt dat we aan de voet van het ‘groene’ meer aan de voet van de 6000 meter hoge vulkaan Licacancabur. Leuk is dat we hier eigenlijk praktisch op het drielandenpunt Argentinië, Chili, Bolivia stonden. Aan de andere kant van Licancabur was Chili. (Leuk detail is dat ik zo’n zes maanden geleden in San Pedro de Atacama zat en wakker werd met uitzicht op dezelfde vulkaan maar dan vanuit Chili). Eventjes naar links gekeken konden we een berg zien die dan weer argentinië was. Als je op google maps kijkt zie je overigens ook hoe intens veel we dan gereden hebben vanaf Uyuni.

Na Laguna Verde was het tijd voor de allerlaatste stop van de dag, Laguna Colorado, een groot meer wat helemaal rood is gekleurd door de algen die erin zitten. Dit is ook precies wat de Flamingo’s eten en waardoor ze hun roze kleur krijgen. Ook hier zat het dus helemaal vol met die brute beestjes. Als je ze in blijdorp ziet verwacht je trouwens dat ze in een tropisch oord leven maar ze leven dus gewoon op een hoogvlakte bij een meer, apart. Na de lunch met uitzicht over dit rood/witte meer zijn we begonnen aan de ruim 5 uur durende terugrit richting Uyuni, waar we door een prachtig western-achtig landschap voor moesten rijden. Stilletjes hebben we genoten tot we aan het eind van de middag de stoffige jeep mochten verruilen voor het stoffige Uyuni. Ook dit kan weer van de Bucket List af, wat een indrukken waren het weer.

Dat was ons avontuur in de zoutvlakte en woestijn van Bolivia. Dit verslag is ook ietsje te laat upgeload maar we hebben zoals gezegd geen beschikking over internet gehad! Het volgende verslag zal gaan over een legendarische Boliviaanse busrit en ons bliksembezoek in Argentinië waar we gecombineerd meer dan 30 uur in het busje zullen zitten! Deze zal ook weer snel volgen!

Tot snel.