Eilandhoppen en op de fiets van Death Road!

Jazeker dames en heren, ik leef nog ook al ben ik volgas op een mountainbike van Death Road in Bolivia naar beneden gescheurd en ben ik volop aan het integreren in het altijd spannende Bolivia. Van Copacabana zijn we via een verblijf in de hoogste hoofdstad ter wereld, La Paz, afgedaald naar de Salar de Uyuni! Dit verslag is enkele dagen later gepost dan verwacht want ondertussen is Salar de Uyuni al voorbij maar daarover morgen meer!

Zoals in mijn laatste verslag beschreven zijn E + K en ik afgelopen zondag vanaf Puno in het tropisch klinkende Copacabana aangekomen. Toen wij hier aankwamen en vanuit de bus werden afgezet voor een hotel waar ze ons wel heel graag wilden hebben zijn we doorgelopen op zoek naar een hotel, inderdaad geen hostal dit keer, waar we voor een natte nies konden verblijven. Bolivia staat er namelijk bekend om dat het spotgoedkoop is, wat we even later wederom zouden ondervinden. Toen wij na het inchecken eens op zoek gingen naar een plek om te eten kwamen we in de overvolle straten enkele primitief gebouwde minikeukentjes op straat tegen. Hier hebben we de adviezen van de reisgidsen in de wind geslagen en besloten hier wat te eten. Bij de eerste bestelde we een milanesa met rijst en salade voor welgeteld 90 cent. Dit smaakte naar meer dus schoven we enkele meters verderop nog eens aan om voor iets meer dan een euro een heerlijk karbonaadje, rijst, salade en een gevulde banaan te eten. Al met al waren we inclusief drinken voor 3 personen net aan geen 8 euro kwijt, prachtland. Na het eten hebben we nog even van onze hotelkamer genoten om vervolgens op één oor te gaan.

De dag erna stond de wekker vroeg aangezien we om half 9 de boot richting Isla del Sol wilden nemen. Zoals dat in Bolivia gaat kwamen we 5 voor half 9 aan en waren we ruim op tijd voor de boot die ons naar het Isla del Sol zou brenegen. Isla del Sol is een eiland wat voor de Inca’s het eiland voorstelde waar de zonnegod is geboren en daarmee hun beschaving is ontstaan. Dit moesten we natuurlijk zien en vol enthousiasme namen we de twee uur durende boottocht naar de noordkant van het eiland. Hier aangekomen zijn we begonnen met een broodje van de straat en vervolgens zijn we vol goede moed gaan lopen richting het zuiden. Maar voorbereid als we waren kwamen we na ongeveer 2 uur richting het zuiden lopen er achter dat we de verkeerde route hadden genomen en hiermee praktisch alle ruiïnes van de noordkant hadden gemist. Desalniettemin was de route prachtig met aan de ene kant het eiland en aan de andere kant het helderblauwe Lago Titicaca met aan de horizon prachtig besneeuwde bergtoppen van ruim 6000 meter. Eenmaal aangekomen bij de toegang tot het zuiden hebben we toch nog enkele ruines kunnen bekijken van trappen, tuinen (reuze-interessant) en via een korter boottochtje de tempel van de zon. Vervolgens zijn we teruggekeerd richting Copacabana en opzoek gegaan naar vervoer voor die avond richting La Paz wat drie uur rijden zou zijn. Er gingen geen toeristische bussen meer dus local als we zijn, zijn we toen voor de lokale bus gegaan.

Dit ritje ging in principe vrij voorspoedig, met een kleine onderbreking waar de bus op een vlot naar de overkant van het meer moest en wij in een bootje. Dit gaf overigens wel een prachtkans om een heerlijk broodje Chorizo te kopen. Eenmaal aangekomen in La Paz waar we na veelvuldige beloftes zouden aankomen bij de busterminal en NIET bij de begraafplaats kwamen we aan in zoals niet beloofd, de begraafplaats! Overigens reden we hiervoor door een wijk die misschien wel de meest vieze wijk was die ik gezien heb. Daar is een museumplein qua afval na Koninginnedag niks bij. Maar goed, na aankomst hebben we een taxi naar het Loki hostel gepakt waar we drie nachten gingen verblijven. Na een biertje zijn we om een uurtje of 11 nog op zoek gegaan naar een avondmaaltijd in Lima, maar het meest eetbare wat er op dat tijdstip nog werd aangeboden was cocaïne, dus een no-go.

De dag erna is eigenlijk een beetje voorbijgevlogen, en vooral besteed aan het regelen van een mountainbiketocht vanaf de Death-road, een lunch in het hostel en een diner in een of andere mexicaanse toko bij gebrek aan beter. Maar het ging ook niet om deze dag, La Paz ging allemaal om de dag erna, mountainbiken vanaf Death Road. Even ter informatie, Death Road is een ruim 65 kilometer lange verbindingsweg naar La Paz vanuit de Jungle en is enkele jaren uitgekozen tot de meest gevaarlijke weg ter wereld. Dit omdat de weg gemiddeld 3 meter breed is, 3500 meter hoogteverschil kent, twee richtingsverkeer is, niet geasfalteerd en ook geen vangrails kent. Nou is dat opzich niet zo erg, maar bijkomstigheid is dat de afgronden recht naast de weg oplopen tot ruim 600 meter, dat moesten wij dus maar eens van dichtbij gaan bekijken. Overigens moeten jullie maar een op youtube zoeken op Top Gear Bolivia, Death Road Bolivia of iets in die richting, dan snap je wat ik bedoel.

Dus daar gingen we dinsdag de 14e, om half 8 in de auto richting de top van de berg, zo’n 4700 meter. Overigens niet voordat we getekend hadden voor het feit dat mocht ik doodgaan, ik zelf verantwoordelijk was, altijd slim. Hier kregen we onze fietsjes, die overigens van prima kwaliteit waren, geen zorgen en kregen we de eerste instructies. De eerste ruim 20 kilometer zouden gaan over een stuk nieuwe geasfalteerde weg, wat prima was om te oefenen. Dus daar gingen we, achter onze gids aan, kinnetje over het stuur, billen op de stang en met 65-70km/h naar beneden. We hadden een kleine groep van maar 6 man, dus we hoefden weinig te wachten en konden volgas gaan. Eenmaal aangekomen bij het punt dat we over de Death road zouden gaan rijden drong het toch wel door dat we iets geks gingen doen. Als we links van de slechte weg keken zagen we een afgrond die behoorlijk diep ging en waarvan we de bodem eigenlijk niet eens meer konden zien door de wolken. Wolken waardoor we in het begin trouwens ook niet héél veel zicht hadden. Maar dat mocht de pret niet drukken en daar gingen we. De gids op 1 en zoals verwacht K op 2, ik volgde als derde en na enkele seconde was ik K al uit het oog verloren. Die ging namelijk zo snel in het begin dat ik dacht óf die ligt al beneden óf die gaat écht hard.

Het afdalen begonnen we al snel door te krijgen, want al snel volgden we de gids op de voet en scheurden met met meer dan 40 km/h door de bijzonder bochtige weg langs afgronden van zoals gezegd 400 a 600 meter! Ik begon het ook al beter door te krijgen want op een gegeven moment had zelfs K moeite me bij te houden! (hij zal het natuurlijk niet toegeven maar ik weet wel beter!). De afdaling over de onverharde weg was ruim 40km en op ongeveer 5 minuutjes vlak puur bergaf. (vandaar de snelheden). Steeds harder scheurde ik naar beneden wat af en toe zorgde voor een schrikmomentje als ik toch net iets té hard die blinde bocht indook maar zoals jullie lezen, ik leef nog zonder blessures. De afdaling verliep in principe snel en soepel en werd op zo’n 3500 meter lager als het beginpunt, op 1200 meter in de Jungle beloond met een ijskoud biertje. Na het biertje heb ik nog een duik in de rivier genomen en zijn we na een lunch teruggereden. Over death road….

En die terugrit was misschien nog wel het engste, aangezien we bergop reden en je dan wel erg goed de hoogte van de afgronden ziet en vooral ook de vele kruizen van overleden mensen langs de weg. Het komt namelijk nog wel eens voor dat er iemand over het randje valt. Het engste kwam ongeveer tegelijkertijd met het moment dat de gids zei kijk eens in de afgrond, en we een platgeslagen auto zagen die een paar honderd meter naar beneden was gevallen. Er was weinig meer van over kan ik jullie melden, en de inzittenden waren allemaal dood (en plat denk ik). Nou was dat nog niet het enge, maar precies op dat moment kregen we een tegenligger in de vorm van een vrachtwagen. Waar wij volgens de officiele wetten aan de bergkant langs mochten, aangezien degene die daalt link zit en de afgrond en het randje dan kan zien. Maar nee, de gek ging er rechts langs en wij zaten met 9 man in de auto met ingehouden adem naar de afgrond aan de ene kant te kijken, waar ongeveer nog 10 cm weg was en aan de linkerkant de vrachtwagen waar ook zoiets over was. Terwijl E de kruisjes sloeg en Koen alvast afscheid aan het nemen was reed de truck godzijdank langs en konden we de weg vervolgen!

Die avond waren we toch eigenlijk best wel moe van de dag en hebben we het niet veel biertjes meer volgehouden en zijn we voor een goede nachtrust gegaan. De dag erna hebben we onze busrit richting de op een na grootste zoutvlakte ter wereld geregeld, die ook weer 12 uur is en ook gelijk de tour voor drie dagen. Ook hebben we nog een beetje in de stad rondgelopen en gezien dat La Paz toch ook wel een mooie kant heeft, en hebben we de WitchMarket bezocht waar ze zieke dingen aanbieden. Zo staan er allemaal kraampjes die dode lamababy’tjes verkopen. Deze dienen als offer voor Moeder Aarde, maar zorgen voor een best vreemd gezicht, wie hangt er nou wer dode en uitgedroogde lama’s aan z’n winkel. Ik heb nog zitten denken er een paar mee te nemen maar dat lijkt me zo lastig uitleggen bij de douane.

De beste bussen waren er niet meer dus zitten we nu in een lokale bus richting Zuid-Bolivia. Lichtelijk op weg richting het zuiden, en dus Santiago ook eigenlijk aangezien het er helaas al bijna op zit. Voor de oudertjes, maak je geen zorgen, Death Road was het meest gevaarlijke wat we deze reis en hoogstwaarschijnlijk de komende jaren doen! Het volgende verslag komt snel achter deze dus hou het in de gaten!

Vrede op aarde.