Valparaíso!

Het is nog niet zo lang geleden dat ik mijn vorige verslag heb gepost maar aangezien we ruim 5000km land willen zien in een paar weken, moeten we vaart maken en is er weer een bestemming voorbij gevlogen. Wat betreft het heerlijke weer is er gelukkig niets veranderd dus geen reden tot zorgen. Afgelopen zaterdag zijn we (Eloy, Stefanie, Bram) om 9 uur ’s ochtends richting het busstation vertrokken. Helaas konden we pas om 11 uur vertrekken, maar na een korte slaap in de bus kwamen we aan in Valparaíso. Ook al klinkt het heel exotisch, het is toch de grootste havenstad van Chili en daarmee ook eigenlijk een intens drukke stad. Toen we aankwamen bij het hostal wat we geboekt hadden, bleek dat deze overboekt was en werden we verplaatst naar een hospedaje wat gelukkig nog dichter bij het oude centrum lag.

Valparaíso is een bijzondere stad, die grotendeels tegen de heuvels is opgebouwd. Hier hebben alle huisjes verschillende kleuren wat het een mooi aanzien geeft. Net als Santiago zijn hier ook immens veel zwerfhonden en toeterende auto’s wat de stad de hele dag door heerlijk hectisch maakt. Daarnaast is er een bijzonder goed openbaar vervoer, er rijden allemaal minibusjes rond, die stoppen waar je wil en je kan instappen waar je wil, een beetje zoals de witte afrikaanse busjes! Kan de NS nog wat van leren, gewoon die sporen volgooien! Na aankomst in het nieuwe hostal, nadat er nog eens benadrukt was dat het onveilig was voor toeristen in de stad, hebben we op advies van de eigenaar geluncht (om een uurtje of 4/5) in een marisqueria die bekend stond om z’n zeevruchten. Hier heb ik een heerlijk stuk vis gegeten met een zeevruchtensaus met krab, mosseltjes etc. goed genoten dus en heerlijk met een biertje!

Na de Lunch hebben we enkele belangrijke dingen gedaan. Allereerst hebben we een boottochtje op de Pacific Ocean gemaakt met uitzicht over heel Valparaíso, de haven en omgeven door zeehonden en pelikanen. Daarna zijn we met een kabelliftje de berg op gegaan. In de stad zijn allerlei steile liftjes die al ruim honderd jaar de mensen de verschillende bergen opbrengt. Bovenop de berg heb je prachtig uitzicht over de stad en na een tijdje op de berg rondgelopen te hebben was het al ruim 8 uur. Toen we beneden aankwamen en we bij een winkel wat water kochten, werden we nog eens nadrukkelijk verteld dat de buurt waar we in liepen nogal onveilig was voor buitenlanders. Dit is nogal moeilijk te geloven aangezien ik tot nu toe nog geen Chileen heb ontmoet die ook maar een vlieg kwaad zou doen. Toch maar naar het advies geluisterd en teruggegaan naar het hostal, je weet maar nooit.

De tweede, en eigenlijk enige volle dag in Valparaíso hebben we enigszins uitgeslapen tot 10 uur, waarna we een heerlijk ontbijt kregen met jus, koffie, broodjes, roerei etc. Na het ontbijt zijn we de ‘onveilige’ wijk maar weer in gegaan om busje 612 te pakken die ons naar het huis van Pablo Neruda bracht. Het mooie van deze busjes is dat ze als een malle die berg opscheuren. Het is van start tot finish vasthouden en je bent in een mum van tijd op je bestemming. Eind goed al goed, de buschauffeur zou ons waarschuwen als we er waren, iets wat hij helaas vergat. Hierdoor werden we opeens midden in de wijk afgezet en konden we nog een stukje zien van het echte Valparaíso. Uiteindelijk het huis van Pablo Neruda bezocht. Ik kan me nu ook wel voorstellen waarom die vent zo’n beroemde schrijver was. Als je zo’n uitzicht over de oceaan, haven en stad hebt dan moet je wel geïnspireerd raken, prachtig.

Na het huisje van Pablo zijn we de cerro afgelopen en hebben we de middag afgesloten met een empanada gevuld met st. Jakobsschelpen en kaas en zijn we naar het busstation gelopen waar E en ik een ticket naar La Serena voor de volgende dag hebben gekocht. Ondertussen was het alweer zes uur, avond voor jullie Hollanders en was het dus tijd voor onze ‘siësta’. Dit hield voor ons simpelweg in dat we een onderkomen voor in La Serena regelden. Dit ging nogal lastig omdat er niks beschikbaar was, maar via de eigenaar van het hostal hebben we als het goed is toch nog wat kunnen vinden.

Na de praktische zaken zijn we nogmaals met een kabeltreintje omhoog gegaan, dit keer naar de Cerro Concepcíon. Op deze berg hebben we een beetje rondgelopen en genoten van het uitzicht, de kunst op de muren en ik persoonlijk vooral van de elektriciteitsdraden die bijzonder chaotisch over de wegen en langs de huizen liepen. (Foto’s volgen, dan wordt dit stukje helemaal duidelijk).

Om een uurtje of 8 zijn we op aanraden van wederom de eigenaar gaan eten in een restaurant genaamd J Cruz M ergens in een achteraf steegje. Dit is typisch de bestemming die je niet in je Lonelyplanet of Tripadvisor vind. Het was een geweldig ‘kitschkabinet’, compleet met muntenverzamelingen, pasfoto’s, engeltjes en glazenverzamelingen aan de muren. Ik betwijfel nog steeds of er überhaupt wel eens toeristen gekomen zijn, helemaal als je de scheve blikken moet geloven. Je kon maar één gerecht eten genaamd ‘Chorrellana’, wat je in porties voor twee of drie personen kon bestellen. Dit gerecht schijnt typisch Chileno te zijn en volgens de huisbaas was het ook de plek waar het uitgevonden is. Na het eerste portie voor drie personen hebben E en ik nog een portie voor twee personen gegeten en was het wel genoeg geweest en zijn we huiswaarts gekeerd.

De laastste dag (maandag) hebben we na weer een prima ontbijtje een van de busjes richting het strand in Viña del Mar gepakt. Hier hebben we een paar uurtjes gelegen om toch even de welverdiende rust te pakken. Er kwam nog een lokale bekendheid voorbij vermoed ik, afgaand op de horde mensen die foto’s maakte en handtekeningen wilde. Ben er nog steeds niet achter wie het was, maar mooi was ze absoluut…

Momenteel zit ik in de bus richting La Serena, wat meer richting het noorden ligt. Hier hopen we onder andere sterren te gaan kijken in een observatorium, de Valle del Elqui te bezoeken en Isla Damas, waar het vol schijnt te zitten met dolfijnen, pinguïns en zeehonden (klinkt als een prima gerechtje zo). De busreis van zeven uurtjes is prima te doen, ik heb bijzonder veel beenruimte, er spelt een DVD’tje en ik rij langs de oceaan waar de zon langzaam inzakt en door een prachtig landschap. In La Serena zullen we twee of drie nachten verblijven, ligt eraan of we alles binnen de tijd geregeld krijgen. We hebben nog niet meer dan twee dagen vooruit geboekt dus er is ruimte voor flexibiliteit. Het is leven bij de dag en problemen lossen zich vanzelf op, de backpack is ingepakt en de koffer staat veilig in Santiago dus geen reden tot zorgen.

Het volgende verslag zal over een dag of twee, drie wel weer komen. Tot dan!