La Serena!

Het is alweer tijd voor het derde reisverslag vanuit het prachtige Chile. Dit keer geschreven tijdens de 17 uur durende busrit van La Serena naar San Pedro de Atacama. Voor degenen die het vorige reisverslag gelezen hebben zijn E en ik afgelopen maandagmiddag vertrokken vanuit Valparaíso naar La Serena. La Serena ligt veel noordelijker en ligt net als Valparaíso aan de Pacific Ocean.

Afgelopen maandag zijn we dus een uurtje of 4 vertrokken vanuit Valparaíso waarna we om een ± elf uur aankwamen in La Serena. In La Serena hadden we als het goed is via onze vorige huisbaas accommodatie geregeld, maar nadat we hier aankwamen bleek er helemaal geen plek te zijn en stonden we om elf uur midden in La Serena zonder slaapplek. We zijn toen een straatje ingelopen waar enkele hostels zaten en na er één overgeslagen te hebben, hebben we maar aangeklopt bij een hostal met de vraag of ze nog wat hadden. Deze had wel iets, maar op een andere plek. Dit vonden wij prima dus hier maar naartoe gegaan. Daar aangekomen bleken we in een huisje met twee bedden en een intens kleine badkamer te zitten in de achtertuin van een oma te zitten. Helemaal niks mis mee dus dit maar genomen. Dit moest wel voorbestemd zijn.

De volgende dag hebben we gebruikt om de excursies van de komende dagen te regelen. Ook hier weer een willekeurige touroperator binnen gelopen en drie excursies geboekt; Sterren kijken in mamalluca (wellicht foute spelling), een dagtour Valle del Elqui en een dagtour Isla Damas. Daarna zijn we La Serena gaan bekijken, wat de op een na oudste stad is van Chili, en qua grootte vergelijkbaar is met Maastricht, maar wel 49 kerken heeft. Na een vruchtensapje op de hoek van de straat, hebben we nog een visje gegeten met puré picante als lunch om vervolgens naar het busstation te gaan om de bustickets naar San Pedro de Atacama te kopen voor donderdagnacht. Op zich wel een bijzondere dag zover omdat dit het verste is wat we vooruit gepland hebben tot nu toe!

Die avond zijn we in het observatorium mamalluca sterren gaan kijken. Dit gebied staat onder astronomen bekend als een van de beste plekken ter wereld om de sterrenhemel te aanschouwen, en wat een bizar gezicht was het. Nog nooit heb ik zo veel sterren gezien en de melkweg zo duidelijk kunnen aanschouwen. Er waren zelfs andere ‘melkwegen’(?) zichtbaar. Na een uitgebreide uitleg over wat we zagen konden we ook door een intens grote telescoop kijken. Je weet wel, zo een waar een koepeltje voor is! Prachtig, ik voelde me weer helemaal een kind die op vakantie ’s nachts in de Franse en Spaanse weilanden lag met z’n sterrenboek. Ook hebben we met een telescoop de ringen van Saturnus kunnen zien, wat vrij bijzonder was om te zien, het leek wel een plakplaatje.

Toen we om een uurtje of drie thuis waren zijn we maar snel gaan slapen aangezien we de dag erna om 8.30 opgehaald zouden worden om naar Valle del Elqui te gaan. Dit is een vallei die er bekend om staat dat hier de beste Pisco gemaakt wordt, een typisch Chileense sterke drank. Met een busje zijn we na vier uurtjes slaap vertrokken richting de vallei. Onderweg op verschillende plekken gestopt. Een Papayaplantage waar we huisgemaakte sappen konden proeven en kopen, een stuwdam waar je een intens mooi panorama had. Veel water stond er overigens niet meer in, aangezien je hier al redelijk ver richting de woestijn gaat. De Valle del Elqui is prachtig. Op het vlakke gedeelte heb je wijngaarden voor de Pisco, wat een mooi contrast geeft met de hoge bergen die langs de zijkante opdoemen. Deze zijn kurkdroog en hoogstens begroeid met een cactus. Je ziet dus echt vanaf een bepaalde lijn de grens groen/grijs, mooi.

Na de stuwdam doorgereden naar Pisco del elqui, een verder weinig interessant dorpje, en ook nog de geboorteplek van Gabriela Mistral bezocht. (Wie kent ‘r niet?). E en ik waren nog flink moe, en vielen ook constant tijdens het rijden in het busje in slaap maar toen we eenmaal onze lunch gekregen hadden en we een beetje konden rusten aan het water waren we weer helemaal fit. Dit had waarschijnlijk ook te maken met het feit dat we onderweg gingen naar het hoogtepunt van de dag: Pisquera Aba Aba. Hier wordt een award-winning Pisco geproduceerd en kregen we de kans de verschillende distillaten te proeven (60 – 40 procent, sterk spul). Hier merk je dat een hotelschool student wakker wordt want we waren weer vol energie en hebben gelijk vier flesjes meegenomen, lekker voor erbij. Na terugkomst waren we toch wel kapot, de hitte van de Valle del elqui (±35graden), de alcohol en het zitten in de bus is toch wel vermoeiend. Na terugkomst om een uurtje of 7 nog even wat gegeten ergen en toen maar snel onder de wol gegaan in de achtertuin van Oma.

De dag erna kwam de echte toptour, Isla Damas. Om dit keer 8 uur werden we opgehaald om richting Isla Damas te gaan. Deze ruim twee uur durende reis ging de eerste 70 kilometer over een prachtige weg, en de laatste 40 over een verlaten landweggetje, waar je kilometers ver kon kijken het prachtige droge landschap in. Na 40 kilometer geschud te zijn kwamen we aan bij Pta. Choros. Vanaf hier konden we op een bootje het water in richting Isla Choros en later Isla Damas. Dit was ook de eerste dag dat er enige bewolking te zien was sinds aankomst in Chili!De zee was hier overigens echt intens blauw, wat wel een kodak momentje is maar je eigenlijk niet echt vastgelegd krijgt. Na de boot opgestapt te zijn konden we vertrekken en begon de pret.

We waren nog geen kwartier op zee of we hadden al prijs, een flinke groep dolfijnen! Wat een prachtbeesten zijn dat. Het waren er een stuk of 20 á 30 denk ik en ik kan je vertellen, zo in het wild is het toch wat anders dan in dolfinarium. Ze zwommen om de boot heen, sprongen wat in het rond en je kon ze ook echt onder water nog volgen. Die beesten bewegen zo soepel, dat is volgens mij een motoriek waar ik jaloers op mag zijn. Nadat we de dolfijnen de rust weer lieten pakken zijn we doorgevaren naar Isla Choros, waar we een heleboel zeeleeuwen en zeehonden aantroffen. Heerlijk relaxte beestjes dit. Een stukje verder varen vonden we ook nog een hele pinguïnkolonie aan. Het is vrij bijzonder deze beestjes zo ver naar het noorden te vinden, maar pinguïn zijn altijd leuk om te zien. Met will the krill erbij heb je een prima versie van Happy Feet. Ook waren hier nog allemaal speciale soorten vogels die we konden zien en toen zijn we doorgevaren naar Isla Damas. Hier mochten we een uurtje rondlopen, genieten van de prachtige stranden en het uitzicht. Na een uurtje dus weer richting vaste land gegaan.

Na een lunch met empanada, vis en ijs zijn we teruggekeerd naar “huis”. Hier hebben we de backpacks gepakt aangezien het al 6 uur was en we 01.20 de bus moesten hebben. We hebben dus flink wat uurtjes kunnen overbruggen die we met eten, een biertje drinken en boodschappen hebben ingevuld. En toen zat de tijd in La Serena er alweer op. We gaan echt in sneltreinvaart het hele land door en vermoeden ook wel dat we een rustdag nemen in San Pedro.

Momenteel zit ik dus zoals gezegd in de bus richting San Pedro de Atacama, wat in de droogste woestijn ter wereld ligt (en het vorige week vanuit het niets een week lang geregend heeft). De rit duurt ongeveer zeventien uur en als ik om me heen kijk zie ik als de beginselen van de woestijn. Het is simpelweg een prachtig landschap. Mijlenver kunnen kijken zonder dat je ook maar iets anders ziet dan ongerepte vlakten en bergen. Had je bij moeten zijn! Het volgende verslag volgt waarschijnlijk na San Pedro de Atacama waar we als het goed is vijf nachten blijven. We hebben nog absoluut niks geregeld, dus we komen daar aan zonder slaapplek, zonder activiteiten maar het leven bij de dag is prachtig!