San Pedro de Atacama!

Dit keer een reisverslag vanuit de droogste woestijn ter wereld, de Atacama woestijn in het noorden van Chili. Na een busrit van ongeveer 17 uur zijn we aangekomen in San Pedro de Atacama. Dit is een oase midden in de woestijn, en na 1100km door ongerepte droge landschappen gereden te hebben rij je hier opeens in. Gedurende de rit zie je misschien om de 300km een klein stadje, en verder is er helemaal niks, alleen eindeloze vlakten. Zoals gezegd hadden we niets geregeld voor aankomst en toen we om een uurtje of zeven aankwamen zijn we richting Hostal Elim gelopen. Hier hadden we goede reacties over gelezen dus besloten we hier maar een kijkje te nemen. Na deze en nog drie andere hostals bekeken te hebben deze maar genomen. Net een beetje meer luxe maar dat hebben we ook nodig. (De prijzen waren overigens hetzelfde, en na een beetje afdingen best te doen)

Na even uitgerust te hebben zijn we het stadje maar ingegaan. San Pedro de Atacama is echt een prachtstadje, het is geheel vanuit een soort van zand en klei gemaakt, geen geasfalteerde wegen, echt zoals een woestijndorpje eruit hoort te zien. Nog geen 5000 inwoners maar wel meer dan genoeg backpackers, relaxte mensen en hippies. We zijn het eerste restaurant ingegaan wat we tegenkwamen, restaurant La Estaka ingelopen (voor de kijkers van RTL Travel, hier heeft Chris Zeegers ook gezeten, erg hé.) Hier hebben we ons getrakteerd op misschien wel de beste maaltijd tot nu toe, een heerlijk stuk vlees met gekarameliseerde uien en aardappelen, afsluitend met huisgemaakte profiteroles. Na 17 uur in een bus verdien je dat gewoon. Aangezien we om 10 uur pas begonnen met eten was het daarna wel weer einde verhaal.

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om tours te regelen voor de komende dagen. Dit was nog lastig omdat er vanwege het weer de afgelopen weken een hoop wegen onbegaanbaar geraakt waren maar gelukkig hebben we de drie dingen die we wilden zien kunnen regelen. Diezelfde middag zijn we naar de ‘Valle de la Luna’ (maanvallei) gegaan. Dit is een woestijn gemengd met rotspartijen en zoutvlakten. Heel bizar om zulke zoutvlakten te zien op zo’n droge plek. En ook werkelijk geen enkele begroeiing. Het is zoiets moois om daar rond te lopen, ook omdat je op tientallen kilometers de met sneeuw bedekte vulkanen van de Andes met z’n ruim 6000 meter overal bovenuit ziet steken. De lucht is zo helder dat je overal bizarre vergezichten hebt, misschien wel het mooiste wat ik ooit gezien heb. Daarnaast is er ook overal waar je kijkt, niks menselijks te zien, dus alles is zoals dat al miljoenen jaren is. Het is net als de Victoria Falls echt iets wat je niet kan beschrijven en gezien MOET hebben. We hebben hier ruim een uur rondgelopen en nog een bergje beklommen. Vervolgens zijn we naar de Death Valley, ook bekend als de Marsvallei gegaan. Hier hebben we weer een beetje gelopen en een beetje genoten van de omgeving en mensen die aan het sandboarden waren. (Aanradertje voor Koen als hij hierheen komt!) Hoogtepuntje was nog wel dat een Chileens meisje met ons op de foto wilde omdat we zo groot waren. Chilenen zijn allemaal aardig klein, en zij was voor Chileense begrippen groot, maar voor Hollandse begrippen nog steeds vrij klein.

Tot slot hebben we de zonsondergang bekeken, wat ook weer prachtig was. Ik heb denk ik nog nooit zo ver kunnen kijken. We stonden bovenop een rots en zagen langzaam de zon achter de bergen verdwijnen, terwijl de met sneeuw bedekte Andes feloranje kleurden. Als ik toch eens een vriendin heb vrees ik dat ik haar hiernaartoe moet meenemen want romantischer kan je het niet krijgen. Na terugkomst in het dorpje, nog wat gegeten bij Delicias de la Carmen, logische keuze en toen weer het bed in gedoken. Die hitte is toch wel vermoeiend en we zijn sinds we in Chili zijn aangekomen als een gek dingen aan het zien wat z’n tol stiekem wel begint te eisen.

De volgende dag hadden we een soort van rustdag ingepland. Daarom hebben we de dag gebruikt om een beetje rond te lopen in het stadje, en te lunchen in een klein zaakje net buiten het centrum waar volgens ons alleen de locals komen. Hier een gerecht gegeten waar ik de naam niet meer weet maar waar ik wel van genoten heb. Daarna nog een trui van Alpacawol gekocht voor een natte nies, en toen weer huiswaarts gekeerd. Toen hebben we de middag vooral gebruikt voor het boeken van tickets naar zowel Calama naar Santiago als een retourtje Punta Arenas. In de avond nog wat gegeten bij restaurant Quitor, wat prima te doen was om vervolgens vroeg naar bed te gaan want de volgende ochtend zou om 3 uur de wekker gaan!

En om drie uur ging de wekker ook, Dit betekende dat we naar de Tatio Geysers zouden gaan die in de Andes op 4320 meter hoogte liggen. Goed voorbereid op de kou op de top aangezien we er voor zonsopgang zouden zijn en het toch vrij hoog is. Om half 4 werden we opgehaald en zijn we aan de klim begonnen (met een busje weliswaar). Na ondertussen nog een lekke band van de hulpauto verholpen te hebben kwamen we boven net voor zonsopgang. Hier zagen we een prachtig natuurverschijnsel, ruim 80 geisers di varieerden van spuiten, tot borrelen tot alleen roken. Nadat we aankwamen op het veld hebben we een uitleg gehad over de geisers, die door alle vulkanische activiteit in combinatie met het smeltwater uit de Andes zorgen voor dit prachtige verschijnsel. Na een ontbijtje, inclusief hardgekookt eitje (kan je ook in de geisers maken) zijn we naar wat oudere geisers gegaan. Deze waren nog groter en nog actiever. Hier konden we ook nog in een natuurlijk verwarmd bad zwemmen, maar hebben we besloten dat we liever even gingen genieten van wat we allemaal zagen. Met de zon die doorbrak was het een prachtig gezicht. Ook hier wilde weer een meisje/vrouw met ons op de foto, naar eigen zeggen was het voor goed geluk.

Boven op de berg ook nog enkele wilde ‘Vicuñas’ gezien, een beschermde diersoort. Nadat we ruim de tijd hadden gehad bij de geisers zijn we naar beneden gegaan, met ondertussen een stop in het dorpje Machuca (voor de echte kenners) Hier hebben we twee empanadas gegeten die ter plekke door twee oma’tjes gemaakt werden en een soort sjasliek(?) van de barbecue. Tot slot nog gestopt in de cactusvallei waar enkele gigantische cactussen te vinden zijn. Uiteindelijk na het middaguur aangekomen in het hostal waar we toch wel gebroken op bed neerploften. Nadat we allebei in slaap waren gevallen hebben we na vier uurtjes slaap maar weer wat gedaan met de dag en zijn we gaan eten in het prachtstadje San Pedro. Hier hebben we bij restaurant Adobe lekker zitten eten. Merluza a lo pobre. Als iets a lo pobre is hier, is dat met gebakken uitjes, twee eieren en papas fritas. Toen er ook nog een lokale band begon te spelen rondom het vuur wat in het van dit restaurant in de open lucht was, was het sfeertje compleet. Lekker muziekje, goed eten, biertje dat is toch wel het echte leven.

De vierde en laatste volle dag in San Pedro hebben we weer een tour gedaan dit keer beginnend om 7 uur ‘s ochtends, die ons uiteindelijk weer naar 4300 meter zou brengen. We hebben allereerst een gigantische zoutvlakte bezocht net buiten San Pedro, de Salar de Atacama. Op deze vlakte leven drie verschillende soorten Flamingos, waarvan wij de mazzel hadden er twee van te ontdekken (in vrij grote hoeveelheden). Deze zoutvlakte wordt ook nog nuttig gebruikt, zo komt er 30% van de lithiumvoorraad in de wereld vandaan en worden er grote hoeveelheden gebruikt voor strooizout wat weer naar landen als Nederland wordt verscheept. Met een uitzicht op de Salar hebben we een heerlijk uitgebreid ontbijt gekregen van de tourleider.

Vervolgens zijn we de woestijn uitgereden en naar de hoogvlaktes van de Andes doorgereden naar grote hoogte om de lagunas Miscanti en Miñiques te bezoeken. Dit zijn twee helder blauwe meren die op 4300 meter liggen en wat een fantastisch panorama geeft. Onderweg hiernaartoe troffen we nog een hele kudde lama’s aan dus die konden we ook weer aan het lijstje van primeurs toevoegen. Daarna zijn we doorgereden naar nog een zoutvlakte/lagune die nog oogverblindender was dan die we eerder hadden gezien. Deze had allerlei kleuren, het water wat er was, veranderde van heldergroen, naar felblauw en naar wit. Het is echt bizar dit soort landschappen te zien, je gelooft haast niet dat ze bestaan. Hoogtepuntje naast een heerlijk uitgebreide lunch hier was ook wel het moment dat m’n camera uitviel doordat de accu leeg was, jullie zullen me dus op m’n woord moeten vertrouwen.

Uiteindelijk zijn we weer het hooggebergte uitgereden om na een korte stop in Toconao voor zijn kerkje en torentje weer aan te komen in San Pedro. In Toconao ook nog geleerd welke cactus je kunt gebruiken om een prima hallucinerend middel te maken, misschien volgende keer? Aangezien het al een uurtje of zes in San Pedro was hebben we even wat gerust, ik de ouders weer gesproken na hun vakantie in een ander prachtig Spaanstalig land, en zijn we uiteindelijk op aanraden van de dueña gaan eten bij een restaurantje om de hoek. Deze was pas twee maanden open, en we waren de enige gasten. Dit betekent over het algemeen niet veel goeds maar we hebben verrukkelijk zitten eten. Het restaurant serveerde alleen maar lokale gerechten en producten, en was nog best sjiek. Het was misschien wel het beste eten tot nu toe in Chili en voor elf euro hebben we inclusief drankjes een perfecte driegangenmaaltijd zitten eten. Een soort soep, gevolgd door witvis met Quinoa en aardappeltjes met een lokaal kruid, gevolgd door huisgemaakt Rica-Rica ijs en Pisco-Sour ijs, de perfecte afsluiter om San Pedro mee te verlaten.

De 29e, de gratis dag die je eens in de vier jaar krijgt, hebben we besteed aan het inpakken en wegwezen. Na het inpakken hebben we nog even Pueblo Artesano bezocht om te zien hoe ze hier producten van lama en alpacawol maken. Na een korte lunch in een local tentje hebben we de backpacks opgehaald en zijn we naar het busstation vertrokken. Vanaf hier hebben we de bus naar Calama genomen om vervolgens door te vliegen naar Santiago waar we twee nachtjes verblijven alvorens door te vliegen naar het zuidelijkste stadje van Chili, Punta Arenas. Kortom, van de woestijn naar Gletsjers en naar een stadje waar het gemiddeld 20 uur licht is per dag. Als je daar niet alles uit je dag kan halen weet ik het ook niet meer!

Het was weer een lang epistel,(ben volgens mij nog de helft vergeten), maar ik hoop dat de trouwe lezers erbij blijven! Ik geniet zoals jullie misschien wel doorhebben volop aan de reis die misschien wel de mooiste van mijn leven is tot nu toe. We zien zoveel dat ik er soms niet eens bij stilsta hoe bijzonder de dingen zijn die ik zie en hoe bijzonder het eigenlijk is dat ik dit mee kan maken. En ik mag nog zes maanden in dit prachtland verblijven!