Op zoek naar vulkanen

We zijn (helaas) alweer flink over de helft hier in Chili en om dit historische moment niet ongemerkt voorbij te gaan, hebben we maar een lang weekend ervoor uitgetrokken en zijn we in onze, jawel. Chevrolet Corsa richting een van de meest actieve vulkanen ter wereld getrokken. Enkele weken eerder was het ook al een mijlpaal, drie maanden sinds we zijn aangekomen wat we met een van de grootste en lekkerste broodjes uit m’n leven hebben gevierd.

Maar goed, het weekend van 18 tot 21 mei was het weer eens tijd om de toerist uit te gaan hangen. We hebben een auto gehuurd en zijn vrijdagochtend vroeg vertrokken richting Pucón. Na een korte stop in het dorpje Villarrica zijn we door een prachtig landschap richting de vulkaan gereden die vanuit de verte opdoemde. Over de Villarrica, deze vulkaan is precies zoals een kindje er één tekent, een witte berg met platte top en rechte diagonale lijn richting de verder vlakke omgeving, een plaatje.

Bij aankomst in Pucón zijn we eerst maar eens op zoek gegaan naar een slaapplaats. Bij het tweede hostal was het raak, prima hostal met een restaurantje erbij, mooie kamer en dus gelijk de spullen neergegooid en geluncht met een overheerlijk driegangenmenu. Na de lunch zijn we een beetje door het (uitgestorven) Pucón gelopen en een kijkje genomen op het zwarte strand. Ook hebben we de beklimming van de vulkaan op zondag alvast geregeld. In de avond zijn we een biertje gaan drinken en hebben we wat gegeten en uiteindelijk mar redelijk vroeg gaan slapen.

De dag erna was het een en al regen in Pucón en omstreken, je weet wel van die regen die constant giet en gewoon niet stopt. Om de dag niet weg te laten regenen hebben we een verschrikkelijk lelijk regenpak gekocht en zijn we in de auto gestapt. We zijn toen richting de Ojos del Caburgua gereden, wat enkele watervallen zijn die uitkomen in hetzelfde meertje. Ook was er een plek genaamd laguna azul, maar helaas was het niet zo azul meer door de vele regenval. Na ruim een uur de regen getrotseerd te hebben zijn we verder gereden naar enkele watervallen, Saltos Copihue en Saltos Bellavista. Het zijn bij lange na geen Victoria Falls maar desalniettemin toch leuk om te zien. Stom als ik was verloor ik nog de uv-filter van m’n camera maar na een klimpartij ook deze nog terug gekregen!

Na al deze activiteiten zijn we weer terug gereden richting het hostal waar we snel wat gegeten hebben. Daarna moesten we namelijk naar ons vulkaanbedrijf om een broek, jas, schoenen, gaiters en andere materialen voor de beklimming te passen. Na deze sessie zijn we linea recta doorgegaan naar een lekker warm restaurant want de regen was nog niet gestopt. Na een lekkere maaltijd was het wel weer mooi geweest was om 6.45 de volgende ochtend zouden we richting vulkaan gaan!

En toen was het zover, 6 uur ging de wekker, wat overigens ook in Chili gewoon eigenlijk te vroeg is. Om 6.45 stonden we voor de deur bij het agency waar onze backpack ingepakt was voor de dag. Om een uurtje of 7 vertrokken we met zonsopgang richting de vulkaan Villarrica. Onderweg klommen we de eerste meters al, wat te zien was aan de sneeuwgrens die we passeerden. Op ongeveer 1350 meter stopten we, waar we met een groepje van ongeveer 15 man uitgeladen werden. Hier kregen we onze ijsbijlen in de handen en begonnen met het ploegen door de sneeuw, waar de dag ervoor zo’n 20cm vers van was gevallen, richting de top. Op de eerste stop, op zo’n 1500 meter moesten onze sneeuw/stijg-ijzers (van die grote ijzeren punten onder je schoenen) om omdat we voornamelijk over een gletsjer zouden gaan lopen naar de top.

Eenmaal de ijzers onder en met nog een extra laag aan, het zou ten slotte -12 op de top zijn en het waaide flink, zijn we verder gelopen. Na een uurtje klimmen was het weer tijd voor een stop, hier weer wat lagen uit aangezien het toch wel warm was in de felle zon. Ook lieten we hier ongeveer de helft van de groep achter omdat ze ons tempo niet bij konden houden. Met zo’n 8 mannen zijn we toen verder gelopen, gestaag zig-zag richting de top. Anderhalf uur later was het weer tijd voor een stop, even wat eten, en weer aanpassen op de wind. Het uitzicht was ondertussen al adembenemend en we kwamen steeds dichter bij de top, waar onheilspellend de rook uit opsteeg.

Toen was het tijd voor het volgende stuk, waar het al veel ijziger en windiger begon te worden. Als je hier viel zou de bijl niet erg veel uithalen omdat het toch vrij stijl was. Op ruim 2200 meter, zo’n 500 meter onder de top, was er weer een stop. Hier kregen we helaas minder nieuws, namelijk dat er niet verder geklommen kon worden. De combinatie van een teveel aan ijs door het weer van de voorgaande dagen en de te sterke wind die de rook uit de vulkaan de verkeerde kant opwaaide. Goed teleurgesteld begonnen we toen maar na even van het uitzicht genoten te hebben met de afdaling. Het was al drie uur geweest wat betekende dat we al zo’n 7 uur geklommen waren, dus het kwam goed uit dat er ook nog een slee in de rugzak zat. Nou dat was me ook wel het avontuur, vanaf zo’n 2100 naar 1400 meter afdalen op een sleetje ter grootte van mijn billen is genieten. Denk ik nog nooit zo snel, en LANG op een slee naar beneden gescheurd. Na enkele bijna-doodervaringen kwamen we beneden aan en werden we weer teruggebracht. Het was een mooie beklimming uiteindelijk, met prachtige vergezichten over de meren en de verschillende vulkanen in de omgeving, dat heb je simpelweg niet op de Cauberg.

Die avond zijn we met een Amerikaanse gozer met wie we de berg ook beklommen hebben, en twee Canadese meisje uit eten geweest. Vervolgens nog afgesloten met wijn in het hostal en toen was het tijd om voor te bereiden op de maandag. Want de maandag was een dag voor de welverdiende Termas Geometricas. Heerlijke thermen die in een kloof gelegen liggen met 17 natuurlijke warmwaterbaden tussen 37 en 43 graden in de open lucht en twee watervallen met een bad van 6 graden. Hier zijn we rond de middag heengereden wat nog ruim twee uur was, en hebben we enkele uren doorgebracht. Prachtige locatie, en in het donker gingen de kaarsen aan langs de baden en was er een prachtige sterrenhemel te zien. Echt zo’n plek die ik liever met een mooie vrouw bezoek dan met E, maar dat moge duidelijk zijn. Om een uurtje of half 8 was ik zo verrimpeld door de baden dat het wel weer tijd was om naar huis te gaan, het was nog zo’n 3,5 uur rijden.

Ondertussen is de winter hier aangebroken, wat vaak gepaard gaat met intense mist en vooral ook flinke kou (en manneveel regen). De mist was ook zeker aanwezig op de terugweg, wat zorgde voor een zicht van nog geen honderd meter. Als je op de onverlichte wegen maar dicht achter je voorganger blijft zie je extra veel dus de vier uur durende terugrit was geen probleem. Van de vier uur was overigen 2,5 uur op een erg slechte weg van de Termas tot Panguipulli, maar zo’n Chevrolet kan alles hebben. Tussen elf en twaalf kwamen we weer veilig aan in ons pension en na er nog twee empanada’s ingegooid te hebben was het tijd om het weekend slapend af te sluiten.

Dat was dus het laatste uitstapje, er resten ons nu nog zo’n 3 a 4 weken tot het einde van het semester dus stiekem kijken we al uit naar de volgende reis (Peru/Bolivia), terwijl we ook bezig zijn met de 6 aankomende toetsen en 5 werkstukken die gemaakt moeten worden voor het eind van de maand. School gaat overigens nog prima, ik heb zelfs een 7 gehaald, en een 6,7 wat eigenlijk wel prima is op een schaal van 1 tot 7 (omgerekend een 10 en 9,6).

Bedankt voor het lezen, en tot ziens!