Adiós Valdivia

Het zit erop! Ik heb de stad Valdivia, en hopelijk de regen, achter mij gelaten. Vanuit de twaalf uur durende busreisrichting de hoofdstad van Chili met Pink Floyd – Pulse live in 1994 op de achtergrond, schrijf ik dit verslag om iedereen weer op de hoogte te brengen van mijn leven en het hoofdstuk Valdivia af te sluiten (tekstueel dan).

Sinds mijn laatste verslag lag de prioriteit in principe bij het afronden van het semester aan de universiteit, nou en dit is ook gelukt ook. Alle vakken zijn afgesloten met de cijfers 7.9, 8.3, 8.7, 9.3 en een 9.4. Ze zijn al een paar keer langsgekomen maar opscheppen mag best! Naast het afronden van de vakken hebben we ook nog van twee excursies moeten genieten. Eentje stelde niet veel voor, was vooral 6 uur in de bus en een praatje van een half uur in Pucón waar we een week eerder nog geweest waren. De andere was wel mooi, namelijk naar het natuurreservaat Huilo Huilo waar je watervallen, bossen en vooral twee prachtige hotels hebt.

Naast deze excursies vanuit school hebben we zelf ook weer wat ‘excursies’ gepland in de laatste weken om deze toch niet alleen maar te besteden aan uitgaan, drinken, kampvuurtjes met Longanizas en in bed liggen. Zo zijn we vorige week dinsdag (een dag later dag gepland) een dagje naar Temuco geweest. Na twee uurtjes slaap zijn we 3 uur in de bus naar Temuco gaan zitten. Hier hebben we een beetje rondgewandeld over de markt, in de voetsporen van Che Guevara, de heuvel opgelopen, artesania bekeken en uiteraard even geluncht. Na welgeteld zes uurtjes was het alweer tijd om de drie uur durende busreis terug te nemen.

De dag erna zijn we vertrokken op de volgende trip, naar het op Vuurland na grootste eiland van Chili, Isla Chiloé. De busreis vloog voorbij, ondertussen voelt een busrit van 8 uur aan alsof je de Veolia bus naar het station pakt dus dat scheelt. Halverwege moesten we, aangezien we naar een eiland gingen nog wel een stuk met de veerboot maar bootje varen is altijd leuk! Halverwege de middag zijn we aangekomen in de hoofdstad van het eiland, Castro. Nadat we bij een willekeurig hostal hebben aangeklopt om te overnachten, hebben we een beetje rondgelopen langs de typische Palafitos, huis op palen, van het eiland die zich overal langs de kust bevinden. Dit is een mooi schouwspel van kleuren hier. Wanneer het hier eb is kan het zeewaterniveau tot wel acht meter dalen, wat hele stukken land drooglegt, en waar de vissers slim gebruik van maken door alle bootjes op het droge aan te leggen.

Na de Palafitos zijn we doorgelopen naar alweer een markt met Artesania. In principe is alle artesania hetzelfde, wolle mutsen en truien en vooral veel houten troep. Over hout gesproken, na de markt zijn we doorgelopen naar de kathedraal van Castro, die net als de andere ruim 200 kerken op het eiland volledig is opgetrokken uit hout. Dit kenmerkt Chiloé, en enkele jaren geleden zijn de kerken van Chiloé als geheel ook op de UNESCO wereld-erfgoedlijst opgenomen. Na een korte rust zijn we maar eens lekker uit eten gegaan met een lekkere fles Chileense wijn, wat we hoe gek het ook klinkt nog vrij weinig hebben gedronken hier. Dit vergezeld met een verrukkelijk stuk zalm, wat heeft een student nog meer nodig?

De volgende dag was naar onze mening wel een geschikte dag om de toerist uit te gaan hangen, wat wil zeggen dat het regende. ’s Ochtends vroeg zijn we in een lokale Microbus richting het Parque Nacional Chiloé gereden. Hier hebben we sportief als we zijn gewandeld. (Wat begin ik toch veel op m’n ouders te lijken…). Allereerst zijn we richting de Pacific gelopen door de duinen waar we al snel mooi uitzicht over de duinen en oceaan hadden. Vervolgens zijn we de andere kant opgelopen waar we weer een uitzicht op het naastgelegen zoetwatermeer hadden. Na enkele uren gelopen te hebben waren we wel nat genoeg en zijn we weer in een busje richting het stadje Chonchi gereden om de kerk te bezoeken. Ook deze was weer prachtig van hout en dit keer ook in vele kleuren geschilderd. Dit vonden wij ook wel een geschikte stad om te lunchen wat ook hier weer resulteerde in een lekkere verse vis met een biertje.

Na Chonchi hebben we weer een busje naar Castro gepakt, om er vervolgens gelijk weer een te pakken naar Dalcahue, waar we heen gingen om nóg een kerk te bekijken. Dit was de 45 minuten rijden echt waard, de kerk was namelijk gesloten! Na terugkomst in Castro zijn we na even rusten maar weer uit eten gegaan. Wederom een fles wijn, dit keer met een gerecht typisch van het eiland, Curanto. Dit maken ze normaal gesproken klaar in een kuil met vuur maar door het weer was het voor mij uit de pan gemaakt. Het bestaat in principe uit mosselen, worst, spek, aardappelen en andere zeevruchten samen klaargemaakt en geserveerd met een soort soepje (vrijwel hetzelfde als Pulmay, beschreven in één van mijn eerdere verslagen).

De conclusie van Isla Chiloé en Castro was dat het wel mooi was, maar dat het duidelijk winter was aangezien het volledig uitgestorven was. In de restaurants zat niemand, in het park was niemand en veel was simpelweg gesloten. Het schijnt hier meer te regenen dan waar dan ook op het continent, vooral in de winter wat het nu is dus dat zal ook wel z’n invloed hebben. Maar goed, we hadden het wel weer gezien dus de volgende dag om een uurtje of tien hebben we de bus en boot richting het vasteland weer gepakt, richting Puerto Mont. Hier zijn we met de backpacks uitgestapt, een buskaartje naar Valdivia voor anderhalf uur later gekocht en vervolgens richting de wereldberoemde vismarkt Angelmo te gaan. Hier verkopen ze zeevruchten die je nergens anders ter wereld vindt, maar vooral ook heel veel gedroogde zeevruchten zoals mosselen.

De laatste dagen in Valdivia hebben we besteed om de dingen te doen die we nog niet hadden gedaan, zoals foto’s maken van de stad. Ook hebben we ‘crudo’, wat een soort kruising tussen tartaar en filet americain is, gegeten in Café Haussmann. Nog een laatste keer genoten van de zeeleeuwen/zeehonden die rustig langs de rivier liggen te chillen en rustig aan de koffers gepakt. Ook zijn er vóór Temuco nog enkele afscheidsfeesten geweest, wat zowel met de hele groep intercambios, als een enkele avond met E en Toby resulteerde in memorabele avondjes. Er is absoluut goed gefeest, maar daar gaan we vanzelfsprekend niet verder op in.

Ondertussen zijn we aangekomen in het ondertussen wel bekende Santiago de Chile. Hier is het gelukkig ook zo'n twintig graden warmer, namelijk tussen de 20 en 25 graden, daar was het lichaam wel aan toe! Morgen vliegen we vol gas richting Lima, Peru waar we tegen zessen zullen landen en waar ik met heel veel plezier rond elf uur mijn grote broertje van het vliegveld mag halen. Het is wel apart om Valdivia na toch ruim 20 weken te verlaten, maar ook wel weer mooi omdat er nu een ruime maand genieten op het programma staat met K & E. Ik probeer jullie op de hoogte te houden, wat vast wel lukt als ik niet beroofd word of verongeluk in Peru, Bolivia of Argentinië!

Chao!